Project manager

Ron heeft 4 jaar gewerkt voor een grote ICT-dienstverlener. De laatste 1,5 jaar werd hij veelal ingezet als consultant en projectmanager. Aan het aansturen van projectteams heeft hij veel plezier beleefd. Het enige nadeel vond hij dat hij de projecten niet altijd zelf mocht uitkiezen. Bovendien werd hij vaak pas bij een project betrokken wanneer de accountmanager de dienstverlening reeds had verkocht. Vaak had deze dat gedaan zonder bedacht te zijn op de vele voetangels en valkuilen die ICT-trajecten kenmerken.

Ron voelde zich aangetrokken tot de Elannet werkwijze omdat dit juist het probleem van de vele tussenschakels oplost. Binnen de Elannet Community zoekt Ron zijn eigen projecten uit. Bovendien is hij nu van aanvang af bij ieder project betrokken. In nauw overleg met de klant geeft hij vorm aan de opzet voor de offerte. Het risico dat hij te veel tijd in een verloren offerte steekt is daarmee vrij klein.

Ron geniet van de extra verantwoordelijkheid die hij heeft bij de projecten. In zijn baan moest hij verantwoording afleggen aan zijn werkgever. Nu is hij zelf eindverantwoordelijk. Dat maakt dat hij met extra inzet en zorgvuldigheid zijn werk doet. Met de werkdruk valt het mee. Ron pakt niet meer projecten aan dan hij aankan. Voor het geld hoeft hij zijn workload niet op te voeren. Daar hij nu zakelijke tarieven rekent ligt zijn inkomen aanzienlijk hoger dan toen hij voor zijn baas werkte. En dat terwijl hij per saldo veel minder uren werkt. In plaats daarvan spendeert hij nu veel tijd aan verdieping in de onderwerpen die hem het meeste boeien.

Klanten merken dat. Ze zien dat hij niet alleen plezier heeft in wat hij doet maar ook dat hij inhoudelijk erg sterk is.

Het proces begint voor Ron doorgaans met een attendering op een interessante invitatie. Elannet nodigt Ron dan uit om een EWS te bezoeken en kennis te nemen van de invitatie. Meestal ziet Ron direct of het iets is voor hem of niet. Door de commentaar en voorstellen van zijn mede CMs komt Ron vaak op aardige ideeën waar hij zelf niet zo snel op zou zijn gekomen. Vaak besluit hij dezelfde dag al of hij het project wil initiëren of niet.

Wanneer hij initieert doet hij meestal een kort voorstel aan de cliënt waarin hij uiteenzet hoe hij de opdracht opvat en hoe hij tegen de aanpak aankijkt. Cliënten blijken het op prijs te stellen zo snel na het doen van de invitatie inhoudelijk met professionals van gedachten te kunnen wisselen. Soms sturen cliënten Ron bij. Een enkele keer bleek dat de Ron de invitatie niet goed begrepen had. Hij bleek uiteindelijk minder geschikt als projectmanager dan hij aanvankelijk had gedacht. Gelukkig kwam hij daar in een vroegtijdig stadium achter.

Soms weet Ron wel dat hij wil initiëren maar zijn zijn gedachten onvoldoende gerijpt om een eerste voorstel aan de cliënt voor te leggen. Hij zendt dan enkel een bericht naar de cliënt dat hij initieert. Bovendien zoekt hij dan CMs bijeen om met hen van gedachten te wisselen. Zo durft hij, hoewel hij zelfstandig is, projecten te initiëren die zijn eigen kennis te boven gaan. Pas wanneer hij een goed beeld heeft nodigt hij de cliënt uit tot de PWS.

Ron zegt wel eens dat hij het meeste werk heeft tijdens de Proposing fase en het begin van de Delivery. Het maken van een projectopzet, het bijeenzoeken van de mensen en het aan het werk zetten van iedereen vergt veel inspanning. Vaak weet hij dan niet of hij de opdracht wel binnen haalt. Wel kan hij zien hoeveel CMs er offreren. Ook kan hij aan de cliënt merken of hij een goede kans maakt.

Bij zeer ingewikkelde projecten stelt Ron wel voor om van de projectopzet een zelfstandige opdracht te maken. Daarvoor bestaat met name ruimte wanneer de cliënt zelf niet goed weet op welke wijze hij de zaak wil aanpakken. In wezen betreft het offertetraject dan ook een adviesronde.