Schuldbekentenis
Ik ben een mens van goed geweten en heb soms behoefte om mijn zonden te bekennen. Ik heb Napster gedownload en daarbij is het niet gebleven. Van her en der in de wereld heb ik mijn oude herinneringen opgehaald. Amanda Lear, Cheap Trick en Pino D'Angio. Ik heb de singeltjes vast nog wel ergens liggen maar platen draai ik al jaren niet meer. Zeker geen singels. Te zeer ben ik verwend door afstandsbediening en de speelduur van CD's.
Ik ben één van die Napster gebruikers waar Hans van Breukhoven niet bang voor is. Ik kwam nooit in CD winkels en kocht al jaren geen nieuwe CD's meer. Op de radio luister ik alleen naar praatjes, liefst van zenders die iets te melden hebben, al zijn dat er niet veel.
En toen kwam Napster. Uit nieuwsgierigheid ben ik ermee begonnen. Ik had trouwens zelf wel eens muziek gemaakt die ik via Napster de wereld in wilde sturen. De eerste dagen had ik veel plezier aan het ophalen van mijn jeugdherinneringen. Het viel mij op hoeveel soortgenoten er op Napster zijn. Het leek wel of ik er meer oude dan nieuwe hits tegenkwam. Dat kan natuurlijk ook aan mij liggen. Ik zie wat ik kan zien gegeven de zoektermen die ik paraat heb. Maar ik zie meer. De mp3 verzamelingen van de mensen die ik via Napster tegenkom bevatten vaak verschillende dingen die vallen binnen mijn smaakprofiel. Zo zijn er nieuwe werelden voor mij open gegaan. Namen als Roni Size, Kruder & Dorfmeister, Adam F en Swayzak waren tot dusver aan mij voorbij gegaan. De laatste tijd draai ik weinig anders meer.
In mijn studententijd kon ik uren hangen voor MTV. Ik wachtte dan op die ene clip die ik wilde zien. Eindeloos liet ik tussentijds de indrukkenbrij die niet voor mij was bestemd aan mij voorbij trekken. Zoiets hoeft nu niet meer. Gericht zoek ik op wat voor mij op dat moment interessant is. Napster is een ongelofelijk efficiënte manier van marketing van muziek. De tijd die ik nu aan muziek besteed is zeer gericht en gebaseerd op mijn actuele wensen. Door Napster heb ik mijn radio weer de hele dag aan staan en ik ben zelf de DJ. Geen stom geklets, overdreven gedoe en nummers die mij de keel uithangen. Als er een beroepsgroep is die zich zorgen moet maken over Napster dan zijn dat de radio 3 DJ's en niet de grote platenmaatschappijen.
Over die maatschappijen maak ik mij trouwens zorgen. Met hun juridische en gretige acties tegen Napster bevestigen zij wat ik altijd al dacht. Ze hebben een elementair gebrek aan creativiteit. Was dat misschien ook de reden dat ik jaren geleden al afhaakte van radio en TV?
Voor hen heb ik een advies. Mijn hard disc's staan inmiddels vol met mp3's. De tijd die ik bezig ben om dat te organiseren is veel te groot. Als ik dat afzet tegen mijn uurtarief kan ik mijn schijven beter geregeld wissen. In de CD-winkel haal ik dan die CD's waarmee ik via Napster kennis heb gemaakt. (Ja, in de winkel want ik koop alleen boeken en CD's via internet als het echt niet anders kan).
In plaats van hun tijd en geld te verknoeien aan juristen zouden de grote platenmaatschappijen zich moeten voorbereiden op de toekomst. In die toekomst wil ik best maandelijks een paar dollar (laten we zeggen 5) betalen om altijd alle muziek paraat te hebben die maar denkbaar is. Of ik nu thuis zit of met mijn UMTS-walkman ergen rondfiets. Type ik Adam F in dan krijg ik Adam F. Ik heb geen behoefte aan het onderhouden van mijn eigen muziekcollectie. Dat legt te veel beslag op mijn tijd en ruimte.
Platenmaatschappijen zijn niet creatief. Het zijn logge geldmachines. In de toekomst zullen ze deze capaciteiten beter dan ooit uit kunnen nutten. Het enige wat ze nodig hebben is een administratief systeem en een distributie-infrastructuur. Waarom ze die nog niet met man en macht aan het opbouwen zijn begrijp ik niet. En dat ze mensen die wel creatief zijn met hun juristen en contracten trachten de kop in drukken vind ik ronduit kwalijk.
Edgar Wortmann
Rotterdam, 31 oktober 2000
